Większość z Was pewnie słyszało o NLP, czyli Neuro Lingwistycznym Programowaniu. Opinie oraz teorie są różne. Jedni uważają, że to sztuka manipulacji i wywieranie wpływu na innych wbrew ich woli, drudzy zaś widzą tylko jasną stronę, czyli rozwój na każdej płaszczyźnie.
A skąd się wzięło NLP?
Dziedzina ta powstała w latach 70–tych w Kalifornii. Dwóch naukowców, Richard Bandler oraz John Grinder postanowili zbadać najbardziej wyróżniających się psychoterapeutów, chcieli sprawdzić skąd u nich takie wysokie efekty pracy. Wybrali do swojego badania Miltona Ericksona, który zajmował się hipnoterapią, Fritz’a Perls’a specjalistę do terapii Gestalt oraz Virginie Satir, znaną z najefektywniejszych dokonań na gruncie terapii rodzinnej. Bandler oraz Grinder zbadali dokładnie etapy pracy wybranych specjalistów, ustalili ich strategie umysłowe, lingwistyczne oraz wzorce zachowań. Stworzyli podstawową zasadę NLP: jeśli jeden człowiek potrafi coś zrobić, to oznacza, że każdy może się tego nauczyć. Tym sposobem powstała interdyscyplinarna dziedzina NLP.
Dlaczego NLP?
Neuro – ponieważ wszystkie nasze zachowania, działania wypływają z neurologicznych procesów. Świat odbieramy widząc, słysząc, dotykając a nasz system nerwowy te bodźcie przekazuje dalej. Punktem wyjścia do pracy w NLP jest teoria, że każda myśl ma swoją indywidualną strukturę, na którą składają się: obrazy, dźwięki, uczucia – czyli zmysły. Mózg korzysta ze swoich wewnętrznych zasobów gdy odtwarza konkretne wspomnienie, odwołuje się również do tych samych zmysłów, dzięki temu wszystkie nasze doświadczenia są powtarzalne.
Lingwistyczne – rozmowa to podstawowa forma komunikacji, poprzez nią wyrażamy myśli. NLP uczy jak zmienić sposób komunikacji, jakich słów używać, aby uzyskać zmiany na lepsze w swoim życiu.
Programowanie – sposób uzyskiwania określonych rezultatów. Robert Dilts ujął to tak: „NLP opiera się na idei głoszącej, że procesy uczenia się, operowania pamięcią i twórczość są funkcją neurolingwistycznych programów, które działają mniej lub bardziej efektywnie jako sposoby osiągnięcia określonego celu. (…) Reagujemy na problemy i rozwijamy nowe idee zgodnie z programami umysłu, które wcześniej się w nas utrwaliły, przy czym nie wszystkie programy są sobie jakościowo równe. Jedne z nich są bardziej a inne mniej skuteczne.”
Mając tak potężne narzędzie, każdy ma szansę na taki sam rozwój, ale w którym kierunku, to już od nas samych indywidualnie zależy.